Τα εκκολπώματα (ΕΚΠ) του εντέρου είναι κήλες (προπτώσεις) του βλεννογόνου και υποβλεννογονίου χιτώνα του εντέρου που προσπίπτουν στον αυλό του εντέρου μέσω του μυϊκού χιτώνα.

Τα εκκολπώματα μπορεί να αναπτυχθούν σε όλο το παχύ έντερο αλλά συνήθως εντοπίζονται κατά μήκος τους μεσεντερίου, στα σημεία όπου διέρχονται αιμοφόρα τροφικά αγγεία (ανατομικά μειονεκτικές και ευένδοτες στις ενδαυλικές πιέσεις του εντέρου θέσεις).

Το πιο «ευαίσθητο» σημείο είναι η περιοχή του σιγμοειδούς.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα ΕΚΠ είναι σαρκοειδείς προβολές του βλεννογόνου, οι οποίοι προβάλλουν από σωληνώδες όργανο. Τα αληθή εκκολπώματα περιέχουν και όλους του ανοτομικούς χιτώνες, από τους οποίους αποτελείται το έντερο (βλεννογόνο, μυϊκό, ορογόνο)

Ψευδοεκκολπώματα ονομάζονται εκείνα που αποτέλουνται από προσεκβολή του βλεννογόνου δια μέσου του μυϊκού τοιχώματος (Δεν αποτελούνται και από τους τρείς χιτώνες).

Εκκολπώματα, εμφανίζονται στον οισοφάγο, όπως και στη Μεκέλειο απόφυση* και είναι αληθή εκκολπώματα.

Το εκκόλπωμα Zenker’s (E.Z.) περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Ludlaw το έτος 1796. Είναι ένα ψευδές (διότι δεν περιέχει και τους τρείς χιτώνες : βλεννογόνο, μυϊκό, ορογόνο) εκκόλπωμα του οπισθίου άνω τμήματος, του οισοφάγου.

Εμφανίζεται συνήθως σε άτομα μεγάλης ηλικίας.

Στο Ε.Ζ. τμήματα βλεννογόνου και υποβλεννογόνου τοιχώματος προσπίπτει, προβάλλει δια μέσου του μυϊκού χιτώνα στο οπίσθιο τοίχωμα στο τμήμα του άνω οισοφάγου στην ανατομική περιοχή (στο τρίγωνο του Killian’s), δημιουργώντας ένα χαρακτηριστικό θύλακο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι το τρίγωνο του Killian’s δεν διαθέτει μυϊκές ίνες και αυτό καθιστά το τοίχωμα του οισοφάγου ευένδοτο στις πιέσεις.

Ο θύλακος προκαλείται από χρόνια αύξηση της πίεσης μέσα στον οισοφάγο και αυτό προκαλείται από το ότι η συνολική κινητικότητα του οισοφάγου, όπως η λειτουργία του άνω οισοφαγικού σφιγκτήρα, επηρεάζεται από την δημιουργία του Ε.Ζ. και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ενδαυλικής πίεσης μέσα στον οισοφάγο.

Περισσότερα από 1000 φάρμακα, που είναι φοβερά εντυπωσιακός αριθμός ενοχοποιούνται για δημιουργία ηπατοπαθειών, που υπάγονται στις ανεπιθύμητες ενέργειες των φαρμάκων αυτών.

Πρέπει εξ αρχής να αναφερθεί ότι κάθε φάρμακο, μιμείται όλο το φάσμα των ηπατικών παθήσεων από την οξεία ηπατίτιδα έως το νεόπλασμα ήπατος.

Η ΑΤΙΙΙ είναι γλυκοπρωτεΐνη που παράγεται στο ήπαρ. Η ΑΤΙΙΙ είναι ο πιο σημαντικός φυσιολογικός αναστολέας των πρωτάσεων της ομάδας ΣΕΡΙΝΗΣ* που απελευθερώνονται κατά την διάρκεια του μηχανισμού πήξεως.

Η κύρια ανασταλτική δράση της ΑΤΙΙΙ αφορά : α) την θρομβίνη, β) τις ενεργοποιημένες μορφές των παραγόντων ΙΧ – Χ (ΙΧα, Χα) ενώ σε μικρότερο βαθμό αναστέλλει τις ενεργοποιημένες μορφές των παραγόντων της πήξης ΧΙ, ΧΙΙ και προκαλικρεΐνης.

Οι παραπάνω διεργασίες έχουν σαν καταλύτη την ΗΠΑΡΙΝΗ.

Η πορεία της αλκοολικής ηπατοπάθειας εμφανίζει ευρύτατο φάσμα κλινικών, βιοχημικών και ιστολογικών μορφών με 3 κλινικές οντότητες.

1. ΑΛΚΟΟΛΙΚΗΣ ΑΙΤΙΑΣ ΛΙΠΩΔΗΣ ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ
2. ΑΛΚΟΟΛΙΚΗ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ
3. ΑΛΚΟΟΛΙΚΗ ΚΙΡΡΩΣΗ.

To Μ.Α.Λ.Η. είναι μία μορφή χρόνιας ηπατίτιδας (χρόνιας φλεγμονής του ύπατος) που εμφανίζει ιστολογικά στοιχεία (που προκύπτουν από βιοψία ήπατος) όμοια με εκείνα που προκαλεί η υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος – εξάρτησης από αλκοόλη).

Σήμερα έχει καθιερωθεί σαν ονοματολογία του Μ.Α.Λ.Η. η ονομασία ΛΙΠΩΔΕΣ ΗΠΑΡ ΜΗ ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΥ ΥΠΟΣΤΡΩΜΑΤΟΣ.

Σαν Λιπώδες ήπαρ ορίζεται η άθροιση τριγλυκεριδίων και άλλων λιπιδίων στα ηπατικά κύτταρα.

Η εναπόθεση και η άθροιση λιπαρών οξέων στο ήπαρ μπορεί να συνοδεύεται με φλεγμονή του ήπατος και καταστροφή των ηπατικών κυττάρων, τότε μιλάμε για ΣΤΕΑΤΟΗΠΑΤΙΤΙΔΑ – ΣΤΕΑΤΟΝΕΚΡΩΣΗ ΗΠΑΤΟΣ ΜΗ ΑΛΚΟΟΛΙΚΗΣ ΑΙΤΙΑΣ. Η μη αλκοολική λιπώδης διήθηση ήπατος καλύπτει μεγάλο φάσμα από απλή στεάτωση → σε ΜΑΣΗ → κίρρωση → ηπατοκυτταρικό καρκίνο.

Το ήπαρ του ανθρώπου έχει φυσιολογικό βάρος 1,4 – 1,6kg, αποτελεί περίπου το 2% του συνολικού βάρους του σώματος.

Διαθέτει 3 επιφάνειες (άνω – κάτω – οπίσθια) και καταλαμβάνει ολόκληρο το δεξιό υποχόνδριο, το ήπαρ έχει 4 λοβούς.

Στην κάτω επιφάνεια του ήπατος υπάρχουν οι πύλες που εισέρχονται η πυλαία φλέβα και ηπατική αρτηρία και εξέρχεται ο χοληδόχος πόρος.

Τα Ο.Α. ξεχωρίζουν σαν :

1. ΠΕΡΙΝΕΦΡΙΚΑ
2. Ο.Α. άνωθεν πυελικής ζώνης (άνω οπισθοπεριτοναίο).
3. ΠΥΕΛΙΚΑ
4. ΜΙΚΤΑ
5. ΜΥΟΣΚΕΛΕΤΙΚΑ

Τα Ο.Α. προκαλούνταιαπό αιματογενή διασπορά ή δευτεροπαθή κατά συνέχεια ιστού.