Ο Ρινογαστρικός Καθετήρας) έχει σαν εφαρμογή την αποσυμφόρηση του στομάχου. Χρησιμεύει στην:

• Ατονία στομάχου

• Απόφραξη

• Ειλεό

• Απομάκρυνση τοξικών συστατικών (π.χ. σε απόπειρα αυτοκτονίας)

ΑΝΩΤΕΡΟ ΠΕΠΤΙΚΟ

• 12δακτυλικό έλκος (20-30%)
• Γαστρικές ή 12δακτυλικές διαβρώσεις (20-30%)
• Κιρσοί (15-20%)
• Σ. Mallory – Weiss (5-10%)
• Διαβρωτική οισοφαγίτιδα (5-10%)

Τοποθέτηση ρινογαστρικού καθετήρα Καθετηριασμός Στομάχου (Κ.Σ.) Ο Ρινογαστρικός Καθετήρας) έχει σαν εφαρμογή την αποσυμφόρηση του στομάχου. Χρησιμεύει στην:

• Ατονία στομάχου
• Απόφραξη
• Ειλεό
• Απομάκρυνση τοξικών συστατικών (π.χ. σε απόπειρα αυτοκτονίας)

Ο Κ.Σ. χρησιμοποιείται επίσης παροδικά και για σίτιση του ατόμου π.χ. μετά από Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο (A.C.E.) και κατάργηση των αντανακλαστικών κατάποσης.

Ο Ρινογαστρικός Καθετήρας χρησιμεύει και λήψη γαστρικού υγρού για εξετάσεις (εκτίμηση όγκου – pH – αποκλεισμό αιμορραγίας από το στομάχι – ανεύρεση μυκοβακτηριδίου της φυματίωσης σε διαγνωστικές αμφιβολίες (το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης είναι οξυάντοχο μικρόβιο και επομένως διατηρείται στο όξινο περιβάλλον του στομάχου.

Διαφορετικοί τύποι καθετήρων για τον καθετηριασμό του γαστρεντερικού σωλήνα (Γ.Ε.Σ.) υπάρχουν που περιλαμβάνουν διαφορετικής διαμέτρου και μήκους καθετήρες (υπάρχουν καθετήρες και για παιδιά) που χρησιμοποιούνται είτε για τον καθετηριασμό στομάχου είτε για μόνιμη παρεντερική σίτιση (καθετήρες λεπτού εντέρου). Η τεχνική της τοποθέτησης καθετήρα στο Γ.Ε.Σ. έχει ως εξής:

Ο ασθενής τοποθετείται καθιστός ή αν δεν μπορεί ξαπλώνει στο αριστερό πλάγιο του σώματος. Η χρήση τοπικού αναισθητικού που ψεκάζει τη ρινική κοιλότητα και τον φάρυγγα είναι απαραίτητη και γίνεται λίγα λεπτά πριν τον χειρισμό. Με το κεφάλι του αρρώστου σε μέτρια κάμψη ο καθετήρας που έχει εμποτιστεί εξωτερικά με βαζελίνη ή γλυκερίνη προχωρεί από τα ρουθούνια της μύτης και κατεβαίνει προς τον ρινοφάρυγγα.

Στο στάδιο αυτό και όταν ο καθετήρας φτάσει στο οπίσθιο φαρυγγικό τοίχωμα καλό θα είναι ο ασθενής να καταπιεί μια γουλιά νερό από ένα ποτήρι διευκολύνοντας έτσι την κάθοδο του καθετήρα στο στομάχι.

Έντονος βήχας με έξοδο αέρα από στο στόμιο του καθετήρα, που εκλύεται κατά τη διάρκεια των αναπνευστικών κινήσεων του ασθενούς, δείχνει ότι ο καθετήρας έχει προωθηθεί προς το μέρος της τραχείας και όχι του στομάχου.

Η αναρρόφηση μέσω του καθετήρος γαστρικού υγρού επιβεβαιώνει την ασφαλή τοποθέτησή του στο στομάχι. Η σωστή θέση του καθετήρος στο στομάχι μπορεί να επιβεβαιωθεί, με χορήγηση μέσω σύριγγος από το εξωτερικό στόμιο του καθετήρα 20-30ml αέρα όπου με ταυτόχρονη ακρόαση (τοποθέτηση στηθοσκοπίου στο επιγάστριο, γωνία στέρνου) και αντίληψη εισροής αέρα στο στομάχι.

Οι επιπλοκές της τοποθέτησης ρινογαστρικού καθετήρα είναι σπάνιες και περιλαμβάνουν:

1.Τραύμα ρινοφάρυγγα με ή χωρίς αιμορραγία

2.Εισρόφηση στα πνευμονικά πεδία

3.Τραυματισμό του οισοφάγου

4.Αιμορραγία εκ του στομάχου

5.Διάτρηση στομάχου

6.Μεσοθωρακίτιδα (πολύ σπάνια)

Dr Νίκος Καλλιακμάνης

Παθήσεις γαστρεντερικού συστήματος (Γ.Ε.Σ.)

1Απόφραξη οισοφάγου, πυλωρού, εντέρου

2Λοιμώξεις: ιογενής ή μικροβιακή εντερίτιδα, ιογενείς ηπατίτιδες, τροφική δηλητηρίαση, γαστρεντερίτιδα

3Παγκρεατίτιδα οξεία και χρόνια

4Σκωληκοειδίτιδα

5Κωλικός ήπατος

Ηπατοτοξικότητα διαφόρων φαρμάκων

Μερικές συγκριτικές παράμετροι των διαγνωστικών μεθόδων που διατίθενται για το H.pylori

1. Χολερυθρίνη

Προέρχεται από το μεταβολισμό της αιμοσφαιρίνης που περιέχεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια του αίματος. Η χολερυθρίνη παράγεται από τα κύτταρα του δικτυοενδοθηλιακού συστήματος (Δ.Ε.Σ.). Τα πολυγωνικά κύτταρα του ηπατικού παρεγχύματος δεν λαμβάνουν μέρος στην παραγωγή της χολερυθρίνης, αλλά λειτουργούν παραλαμβάνοντας την χολερυθρίνη από το αίμα που κυκλοφορεί και την εκκρίνουν στη χολή. Φυσιολογικά 200-370 mgr χολερυθρίνης εκκρίνονται στη χολή κάθε μέρα και προέρχονται από τον μεταβολισμό της αιμοσφαιρίνης. Περνώντας η χολερυθρίνη μέσα από το ηπατικό κύτταρο συνδέεται με γλυκουρονικό οξύ.

Αλκαλική φωσφατάση ορού	Ομάδα 1		Ομάδα 4
	Φυσιολογικές τιμές	Ομάδα 2

 

Χολερυθρίνη ορού

Μεταβολές χολερυθρίνης και αλκαλικής φωσφατάσης στις παθήσεις ήπατος

Ομάδα 1: Εξωηπατική απόφραξη χοληφόρων, χολαγγειΐτιδα, χολαγκολίτιδα

Ομάδα 2: Διάχυτη βλάβη ήπατος (επίσης σε αιμολυτικές νόσους)

Ομάδα 3: Πυλαία κίρρωση, απόστημα ήπατος, δευτεροπαθείς μεταστάσεις στο ήπαρ, σαρκοείδωση που προσβάλλει το ήπαρ

Ομάδα 4: Ηπατοκυτταρική βλάβη που συνοδεύει απόφραξη χοληφόρων Dr Νίκος Καλλιακμάνης

Εξετάζεται και ανασκοπείται η αυτοάνοση ηπατίτιδα, μια σχετικά καινούργια οντότητα, ενώ αναφέρονται ορισμένα χρήσιμα στοιχεία για την ιστορία της ηπατίτιδας. Επίσης εξετάζεται το ήπαρ σαν όργανο ενεργούς συμμετοχής στην συνολική ανοσολογική απάντηση του ανθρώπινου οργανισμού.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑΤΙΤΙΔΩΝ

Η ηπατίτιδα σαν νόσημα είναι γνωστή από πολύ παλιά, από το 1552 π.Χ. ο Talmud ο βαβυλώνιος αναφέρεται στις «φλεγμονές» του ήπατος. Ο επιδημικός χαρακτήρας των ηπατίτιδων κατεδείχθη κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων. Και φτάνουμε στο 2ο ήμισυ του 20ου αιώνα όπου συμβαίνουν οι «επαναστατικές» ορολογικές εξελίξεις – προσδιορισμοί για τις ιογενείς ηπατίτιδες, όπου ο προσδιορισμός – ανεύρεση – μελέτη και ανάλυση των δεικτών ηπατίτιδας (κυρίως της Β) δηλώνουν:

• τη νόσο
• το στάδιο της νόσου
• το οξύ ή χρόνιο στάδιο της νόσου.

Ορισμός Ο όρος πεπτικό έλκος χρησιμοποιείται για την περιγραφή του χρόνιου έλκους, που δημιουργείται σε εκείνα τα τμήματα του Γ.Ε.Σ. που είναι εκτεθειμένα στην επίδραση της πεψίνης και του υδροχλωρικού οξέος, που περιέχει το γαστρικό υγρό. Συχνότερες εντοπίσεις έλκους είναι:

1.Στόμαχος

2.Οισοφάγος – δωδεκαδάκτυλο (βολβός)

3.Στόμιο δημιουργηθείσης γαστροεντεροαναστομώσεως (μετά από χειρουργική επέμβαση για παθήσεις στομάχου)

4.Εκκόλπωμα Meckel (εκ γενετής συγγενής διάταση τοιχώματος του εντέρου)

5.Ετερότοπος γαστρικός βλεννογόνος δηλ. παρουσία βλεννογόνου του στομάχου σε άλλα μέρη του πεπτικού σωλήνος εκτός του στομάχου.

6.Νήστιδα στους ασθενείς με σύνδρομο Zollinger – Ellison. Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζεται από υπερβολική έκκριση υδροχλωρικού οξέος και υποτροπιάζοντα έλκη στο πεπτικό σύστημα, κυρίως στη νήστιδα. Οφείλεται σε όγκο του παγκρέατος ή όγκο του εντέρου. Κύριο σύμπτωμα του Zollinger – Ellison αποτελούν οι διάρροιες σε ποσοστό 25-40%. Πρέπει να σημειωθεί ότι σε ποσοστό πάνω από 50% των αρρώστων με το σύνδρομο αυτό, εμφανίζουν κλινικά, ακτινολογικά, ενδοσκοπικά ευρήματα παρόμοια με εκείνα του πεπτικού έλκους.